Moscow

Bij aankomst op Moscow Airport twijfel ik al gelijk of de overstap van zeven uur wel echt opweegt tegen de kostenbesparing die dit met zich meebracht. Een baliemedewerkster die Engels noch enige andere taal dan Russisch spreekt, verwijst me naar een, met geïmproviseerde (uitgeprinte) pijlen aangegeven route. De afgesloten ruimte waar ik vervolgens in m’n eentje terecht kom doet me denken aan een isoleercel. Uiteindelijk word ik toegelaten tot het taxfree gebied. Zelden zo’n verpauperde rotzooi bij elkaar gezien en hoewel er ook luxe winkels zijn (voor Russische begrippen althans) doen de knetterharde, door elkaar heen schreeuwende tv’s in de wachtruimte me gelijk naar m’n oordoppen grijpen.
Ook het gebrek aan airco en de her en der rokende mensen doen in grote mate af aan mijn “wachtgenot.”

Ik besluit toch vol goede moed aan “het grote afzien” te beginnen en stap monter op de transferbalie af. Een vervelend grietje zit haar nagels te vijlen en kijkt me vuil en semi verbaasd aan als ik haar bij deze bezigheid stoor. Maar als ik mijn vluchtnummer doorgeven heb begint ze binnen enkele ogenblikken minzaam te glimlachen. Mijn vlucht, die oorspronkelijk om half tien zou vertrekken, is uitgesteld tot half een. Om acht uur mag ik terugkomen voor verdere updates, maar aangezien de vlucht is “uitgesteld” en niet “vertraagd” zitten dinervouchers of vertragingsvergoeding er niet in.
Te neergeslagen druip ik af, “hoe kan ik me ooit tien uur in dit verschrikkelijke Hell Hole vermaken?” Gelukkig ziet het eten in de povere restaurantje er wel lekker uit. Hoewel ik geen idee heb van de waarde van de roebel besluit ik me daar voorlopig even te vestigen, alles gaat op de creditcard dus ik zie thuis wel weer hoeveel dit grapje me gekost heeft. Als ik dan opgelicht word kan het in ieder geval voorlopig niet mijn vakantie verpesten;).

Thuis had ik besloten om m’n laptop in m’n koffer te doen omdat ik geen zin had in gesjouw. Deze gedachte bestormt nu in sneltrein vaart de “dingen-waar-ik-spijt-van-heb” top 10. Ik kan mezelf wel voor m’n hoofd slaan dat ik niet lekker een filmpje kan kijken. De leesbare boeken op de E-book zijn intussen ook alweer uit, dus ik verveel me te pletter.

De drankjes voucher (voor welgeteld 1 drankje) die om acht uur door de transfer balie verstrekt wordt is überhaupt nergens inwisselbaar, maar dat kan er nu ook nog wel bij. Als ik de Irish Pub inloop om van ellende maar aan het bier te gaan, zie ik daar tot mijn grote verbazing Martin van Oijen staan. Hij blijkt samen met Wytse Bleeker al sinds 8 uur ’s ochtends op het vliegveld te zitten voor hun vlucht terug naar Amsterdam. It is a very small world als je elkaar zelfs in de Irish Pub op Moscow Airport tegenkomt. Helaas vertrekt hun vliegtuig al binnen een halfuur waardoor ik alsnog de laatste 3,5 uur in mijn eentje door moet brengen...