Wist je dat (In Burundi) ..

- Kip eigenlijk zachtroze is
- Mango echt smaak heeft en niet alleen een fjin gevoel in je mond is
- Kleren die je in de zak van Max doet gewoon verkocht worden
- Alle ministeries al door hun budget heen zijn
- De president vier keer per week wil voetballen en de hele stad dan afgezet moet worden zodat hij veilig met z’n konvooi naar het voetbalveld kan
- Er een zeven meter lange krokodil in Lac Tanganyika habitueert, luisterend naar de illustere naam ‘Gustav’ (er is een national geographic documentaire over dit bakbeest)
- Er door door stroomgebrek maar op bepaalde tijden stroom is, tenzij je een generator hebt
- Het gemiddelde inkomen hier $ 500 per jaar is en sommige mensen niet meer dan $ 25 per maand verdienen.
- Een kleine Heineken hier meestal $5 kost maar 0,72L lokaal bier (overigens ook door een Heineken dochter gebrouwen) minder dan $1.
- Het verkrijgen van een noodzakelijke commerciele internetverbinding meer dan vier maanden kan kosten en dan weet je nog niet eens zeker of ie werkt waardoor je als projectmanager niet binnen vijf maanden een project kan afronden…
… en meer van dergelijke wetenswaardigheden.
M’n tijd zit er bijna op hier, nog vierenhalve week, en ik realiseer me dat ik niet echt braaf verslag heb gedaan van al wat hier gebeurt. Je suis très désolée, maar het is ook niet zo heel vermeldenswaardig.
In het weekend vaak naar het zwembad, de hele dag daar liggen en een boekje lezen en ‘s avonds misschien een hapje eten. Maar sinds E weg is tot nog toe elk weekend aan de scriptie gezeten.
Doordeweeks ben ik ‘s avonds rond half 7 klaar met werken, dan ga ik tot 8 uur naar de gym (al die lekker franse mayonnaise en gebakken aardappelen zouden me anders dicht doen groeien) en daarna aan de scriptie of een filmpje kijken.
Op vrijdagavond is er een borrel op de brouwerij en daarna moet er nog even ergens gesnackt worden. Bijvoorbeeld voor een heerlijk malse brochette naar Kanowe of voor een smakelijke pizza naar Havanna. Dat laatste is koloniaals vertoeven pur sang, hoewel het meestal overvol staat met schatrijke locals en opgetutte prostituees. Maar de door de tropen aangetaste expats mogen ook niet ontbreken. Afgelopen vrijdag werd dit echter onverwacht gezellig toen alle sales reps waar ik normaal mee werk (en die juist vaak naar Kanowe gaan) hadden besloten hun avond In Havanna door te brengen. Zelfs op de beats van de Vengaboys en Spice Girls gingen weinig voetjes van de vloer (Burundezen zijn, in tegenstelling tot hun Congolese buren, nogal verlegen) maar het ging dan ook voornamelijk om het ‘marktonderzoek’.
Vanavond is er een borrel op de Nederlandse residentie, dit duurt meestal niet zo lang (hoewel we er pas een eerder gehad hebben) maar is meestal wel gezellig om alle Nederlanders even te spreken. Helaas is iedereen al op vakantie (onze compound is praktisch uitgestorven omdat in ieder geval alle vrouwen al weg zijn) dus ik ben benieuwd hoe druk het wordt.
Het verbaast me dat niks op straat me nog verbaast; koeien of geiten achterop de scooter, 150l water mee op een fiets, gisteren zag ik op weg naar werk een man op een scooter taxi met twee 5m lange metalen palen over z’n schouder, imagine de logistieke problemen voor de rest van het verkeer die dat met zich meeneemt.
Toen ik nog franse les had was ik wel verbaasd over de familie van mijn leraar. Z’n moeder had binnen een tijdsbestek van minder dan 25 jaar 12 kinderen gebaard, de laatste toen ze 43 was. Beide ouders waren nu 80 en werkte nog steeds op de boerderij, alle kinderen waren naar school geweest. (Aangezien de staat hier alleen voor de eerste vier kinderen betaald is dat erg bijzonder).
Maar verder zijn dagen zonder water, enorme vertragingen, rotondes waar auto's in een kring omheen staan (honestly!), collega's die een dag vantevoor aangeven drie weken op vakantie te gaan (zonder