Bon,
Burundi; op de DCR na het armste land ter wereld. Wel rijk aan groen en water, maar kostbare grondstoffen vind je hier niet. Ook de bomen worden nooit meer dan een pols dik en landbouw is met het ongelijke oppervlak bijna onmogelijk. Desalniettemin een verschrikkelijk mooi land met vriendelijke mensen. Gedurende een bezoek aan het binnenland dat ik de afgelopen drie dagen heb gedaan, heb ik me meerdere malen gezegend gevoeld dat ik dit allemaal mag meemaken.

Veel eigenaardigheden zijn me hier nog niet opgevallen, misschien omdat het zo'n andere wereld is dat het even op me in moet werken voordat ik dergelijke kleinigheden opmerkt.

De grote stad, Bujumbura, waar ik bij de Brarudi brouwerij werk, telt ongeveer een (1) miljoen inwoners, maar toch zijn er niet meer dan vijf gebouwen met een lift. Stroom krijgt men in de stad om de dag (in het binnenland helemaal nauwelijks) en water haal je bij de pomp in de straat. Het contrast kan dan ook niet veel groter zijn met onze riante Franse villa met warm stromend water en licht, waar tussen de middag de tafel op de veranda gedekt is voor twee gangen en koffie toe en we voor we weer aan het werk gaan een dutje doen in onze ge-airconditionede kamers.

Voor de brouwerij ben ik bezig met een het implementeren van een nieuwe salesstragegie. Mijn voorganger heeft dit al gedaan in Bujumbura en het is mijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat dit up-country (zoals ze het binnenland hier noemen) ook goed gebeurd. De afgelopen drie dagen dus overleg gehad met de salesrepresentatives in midden, oost en zuid en nu proberen om zo snel en gestroomlijnd mogelijk over te stappen. Een grote uitdaging in een land waar afspraken nauwelijks te maken zijn (niet uit onwil maar eerder uit onkunde) maar zeker ook een leuke uitdaging. Ik ga proberen jullie op de hoogte te houden!